Tünelin Sonunda Işık Göründü.

  Bugün 12 Şubat.2013. Bugün daha önce anlatmaya başladığım zorlu keman yolculuğumuza biraz ara verip günümüzden anlatmak istiyorum.
  Bugün Burcu Göker için de benim için de önemli bir gün ve ben bunu sizlerle paylaşmak istiyorum.
  Eylül 1990 da başlayan ve günümüze dek süren zorlu bir yolculuğun sonuna yaklaştık. Bu yolculuk sırasında çoğu kere insanların kaprislerinden, arka oymalarından, ayak kaydırmalarından kaynaklanan zorluklarla karşılaştık. Çoğu kere de teknik zorluklar yolumuzu engellemeye çalıştı. Ama Burcu ve ben hep bir tünel kazdığımızı ve tünelin sonunda bir gün ışığı göreceğimizi umduk. Zaten bir süre sonra bu bizim sloganımız haline geldi. Ne zaman bir zorlukla karşılaşsak 'Tünelin sonunda ışık gözükecek' diyorduk.
  1990 yılında İstanbul'da bir Konservatuarda başlayan, daha sonra Paris'te devam eden, hızını alamayıp Okyanuslar aşarak Amerika'da bir Üniversitede süren bu mücadele sırası ile Kanada ve tekrar Amerika ile sürdü gitti.
  Ülkeler değişti, kişiler değişti, zamanlar değişti ama olaylar oyunlar pek değişmedi. Karşılaştığımız bütün zorluklarda hep tünelin sonundaki ışığı bekledik ve kazmaya devam ettik.
  Burcu eğitim yaşamının ilk döneminde insan kaprisi sebebiyle hocasız kaldı ama yılmadı ve İstanbul'da okulunu hocasız bitirdi. Bu ders ve eğitim görmedi anlamına gelmesin. İsim olarak hocası yoktu ama ona ders veren ,eğiten kişi çoktu. Ne garip bir tecellidir ki Eğitim yaşamının son döneminde gene hocasız kaldı. Bu seferki insan kaprisi falan değil doğrudan hayatın kaprisi idi. Doktora hocası vefat eden Burcu gene hocasız kalmıştı. Bir başka kişinin karşılaştığında paniğe kapılıp yarı yolda kaçacağı bu savaşta Burcu gene yılmadı ve daha da mücadele etti.
  Bugün 12 Şubat. Burcu Göker bugün Florida State Üniversitesinde doktora savunmasını yapıyor. Ülkesinin bile yerini bilmeyen kişilere kendi müziğini ve bestecilerini anlatacak. O ülkesini o kadar çok seviyor ki yıllardır bıkmadı usanmadı ülkesini anlatmaktan.
  Ben çok istediğim halde bugün onun yanında değilim. Dün akşam Üniversiteden bir arkadaşına mesaj yazdım ve rica ettim. Resim ve video çek diye. Gidemiyorum bari resimlerini göreyim. Daha önce Carnegie Hall konserinde yanında olamadığım gibi bugünde yanında değilim. Belki cübbe giyip katılacağı diploma merasiminde de 4 mayıs günü yanında olamayacağım. Artık yaşım ve sağlık durumun uzun yolculuklara imkan tanımıyor.
  Ama ben onun hep yanındayım. Kimbilir bugün onun  doktora savunması yaptığı salonun kapı aralığından veya penceresinden onu gözlüyor olabilirim.
  Sevgili Burcu Göker. Biz ailen annen, baban ve ablan seninle gurur duyuyoruz. Kim ne derse desin, sen bizim yüz akımızsın. Seni çok seviyoruz.
  Ve hep senin yanındayız.